ایستگاه فضایی میر Мир орбитальная станция
نشان ایستگاه فضایی میر
ویژگی‌های ایستگاه فضایی میر
سرنشین دائم:	۳ نفر دائم
تاریخ پرتاب:	۳۰ بهمن ۱۳۶۴ ساعت ۲۱:۲۸:۲۳ جهانی
پرتاب از:	پایگاه فضایی بایکونور
تاریخ بازنشستگی:	۳ فروردین ۱۳۸۰ ساعت ۵:۵۰:۰۰ جهانی
جرم:	۱۲۴٬۳۴۰ کیلوگرم
فضای قابل زیست:	۳۵۰ متر مکعب
اوج:	۳۹۸ کیلومتر
حضیض:	۳۸۶ کیلومتر
زاویه شیب مدار:	۵۱٫۶ درجه
پیمودن یک مدار کامل:	۸۹٫۸ دقیقه
گردش روزانه در مدار زمین:	۱۶٫۱۸ دور
تعداد روز در مدار:	۵۵۱۹ روز
تعداد روز در مدار با سرنشین:	۴۵۹۲ روز
مسافت پیموده شده:	۳٬۶۳۸٬۴۷۰٬۳۰۸ کیلومتر
پیکربندی ایستگاه فضایی میر
بخش‌های تشکیل‌دهنده ایستگاه میر

ایستگاه فضایی میر یا ایستگاه مداری میر (به روسی: Мир орбитальная станция)‏ یک ایستگاه مدارگرد شوروی و بعد از آن روسیه بود. میر نخستین ایستگاه پژوهشی بشری در فضا بود که انسان به‌طور درازمدت در آن سکونت داشت. ساخت این ایستگاه مداری در سال ۱۹۸۶ آغاز شد و پس از تکمیل تدریجی در طی مدت ده سال، تبدیل به بزرگترین سازه فضایی ساخت بشر شد و این رکورد را تا سال ۲۰۰۱ برای خود حفظ کرد. ایستگاه میر جایگاهی برای انجام مطالعات علمی در زمینه‌های گوناگون بود که از میان آنها می‌توان به زیست شناسی، فیزیک، ستاره‌شناسی و هواشناسی اشاره کرد. تکنولوژی‌هایی که با کمک ایستگاه میر توسعه یافتند امکان زندگی دائم انسان در فضا را فراهم کردند.

رکورد طولانی‌ترین اقامت پیوسته انسان در فضا توسط والری پلیاکوف پزشک و کیهان‌نورد روسی در ایستگاه میر شکسته شد و تا به امروز پابرجا است.

علاوه بر فضانوردان شوروی سابق و روسیه، فضانوردان ۱۲ کشور دیگر از طریق برنامه‌های بین‌المللی همکاری فضایی مانند اینترکاسموس، یورومیر و میر-شاتل فرصت پرواز، زندگی و پژوهش در ایستگاه میر را یافتند. فضاپیماهای سایوز و پروگرس به ترتیب ابزار اصلی انتقال فضانورد و بار به ایستگاه بودند. طی برنامه میر-شاتل، از فضاپیماهای شاتل آمریکا نیز برای حمل فضانورد و بار به ایستگاه استفاده شد.

ریشه شناسی نام

میر در روسی مهر و دوستی معنی می دهد که برگرفته از مهر (میترا) می باشد.